Wydawca treści
Ochrona Lasu
Stan zdrowotny lasu ma kapitalne znaczenie dla jego przetrwania we współczesnym środowisku. Dlatego też leśnicy dokładają wszelkich starań aby utrzymywał się on na wysokim poziomie.
Wśród zagrożeń środowiska przyrodniczego wyróżniamy trzy grupy, które zależą od rodzaju czynnika szkodo-twórczego:
Zagrożenia biotyczne:
szkodniki owadzie,
grzyby pasożytnicze,
zwierzyna płowa (spałowanie, zgryzanie),
gryzonie.
Zagrożenia abiotyczne
susze,
silne wiatry,
przymrozki wczesne i późne,
okiść.
Zagrożenia antropogeniczne
pożary,
intensywna penetracja terenów leśnych przez turystów i zbieraczy,
zanieczyszczenie powietrza,
urbanizacja terenu.
Zagrożenia biotyczne
Szkodniki owadzie
Szkodniki pierwotne - największe znaczenie ma tu strzygonia choinówka i brudnica mniszka, nieco mniejsze boreczniki i poproch cetyniak. Miejsca szczególnie zagrożone występowaniem tych szkodników zostały ustalone na podstawie historycznych miejsc ich rozrodu oraz obszarów występowania w ostatnich latach. Stałe zagrożenie ze strony szkodników pierwotnych dotyczy prawie całego obszaru nadleśnictwa, za wyjątkiem zachodnich krańców.
Szkodniki wtórne - miejsca występowania szkodników wtórnych są związane z reguły z występowaniem innych czynników szkodo-twórczych, w związku z czym ich lokalizacja zmienia się.
Zapobieganie szkodom ze strony owadów polega na wykonywaniu obligatoryjnych zadań wynikających z instrukcji ochrony lasu oraz wytycznych ZOL oraz bieżącym reagowaniu na powstające zagrożenia. Poza tymi działaniami kładzie się duży nacisk na zabiegi profilaktyczne, zmierzające do podniesienia naturalnej odporności i stabilności drzewostanów. Poprawa stabilności drzewostanów wiąże się między innymi z działaniami proponowanymi w bieżącym planie u.l. w zakresie użytkowania (przebudowa drzewostanów, użytkowanie w blokach drzewostanów jednogatunkowych i jednowiekowych) i hodowli lasu (wprowadzanie podszytów, podsadzeń produkcyjnych).
Istotnym zadaniem jest dążenie do rozwoju awifauny leśnej, będącej naturalnym czynnikiem buforującym rozwój szkodników owadzich. Realizację tych zamierzeń dokonuje się poprzez tworzenie remiz ptasich i powierzchni ogniskowo-kompleksowej metody ochrony lasu, wywieszanie skrzynek lęgowych, ochronę drzew dziuplastych czy też dokarmianie zimowe ptaków.
Patogeny grzybowe
Zagrożenie ze strony patogenów grzybowych: huby korzeniowej i opieńki jest umiarkowane. Wyraźne szkody ze strony huby korzeniowej zaznaczają się głównie na części gruntów porolnych, jednak ze względu na rozmiar powierzchniowy jest to problem niewielki, dotyczący konkretnych pozycji.
Zwalczanie patogenów grzybowych prowadzi się poprzez stosowanie preparatów ( na hubę korzeniową) lub eliminację zarażonych drzewek (opieńka). Znaczenie ma również odpowiedni sposób wykonywania cięć pielęgnacyjnych w drzewostanach zagrożonych.
Zwierzyna leśna
Zagrożenie ze strony zwierzyny polega przede wszystkim na uszkadzaniu młodych drzewek przez jeleniowate. Negatywne oddziaływanie zwierzyny (jeleni i sarny) na las wynika nie tylko z liczebności populacji, ale również z migracji zwierzyny i grupowania w określonych częściach nadleśnictwa. Ochronę przed uszkodzeniami od zwierzyny realizuje się poprzez grodzenie upraw i młodników, gniazd i domieszek, a z drugiej przez utrzymywanie populacji zwierzyny na poziomie gospodarczo znośnym.
W celu dalszej minimalizacji szkód należy dążyć również do utrzymania równowagi biologicznej przez zwiększenie naturalnej bazy żerowej dla zwierzyny, między innymi przez odtworzenie oraz wtórne zagospodarowanie małych łąk śródleśnych, jak też zwiększenie ilości poletek łowieckich.
Ochrona Przeciwpożarowa
Jednym z zadań nadleśnictwa jest ochrona przeciwpożarowa terenów leśnych. Drzewostany sosnowe porastające słabe, borowe siedliska ze względu na suche i łatwopalne runo, stwarzają ogromne zagrożenie pożarowe. Dodatkowe niebezpieczeństwo powoduje nierozważne zachowywanie się korzystających z wypoczynku w lesie ludzi.
Nadleśnictwo Zamrzenica zakwalifikowano do II kategorii zagrożenia pożarowego, co oznacza, że lasy Nadleśnictwa są w średnim stopniu narażone na wystąpienie pożarów. Czynnikami wpływającymi na kategorię zagrożenia pożarowego lasu są:
- średnia roczna liczba pożarów w okresie ostatnich 10 lat,
- udział procentowy drzewostanów rosnących na siedliskach borowych,
- średnia wilgotność względna powietrza,
- średnia liczba mieszkańców przypadająca na 0,01 km2 powierzchni leśnej.
W naszym nadleśnictwie, podobnie jak w innych w ramach ochrony przeciwpożarowej utrzymywane są wieże obserwacyjne (z kamerami lub obserwatorami), punkt alarmowo-dyspozycyjny (PAD), punkty czerpania wody, pasy przeciwpożarowe, sprzęt przeciwpożarowy. W razie dużego zagrożenia organizowane są patrole naziemne lub lotnicze.
Dzięki dużej świadomości społeczeństwa w naszym nadleśnictwie mamy na szczęście niewiele pożarów ale oczywiście zawsze trzeba zachować czujność.
Najnowsze aktualności
O PRZYSZŁOŚCI REZERWATU
O PRZYSZŁOŚCI REZERWATU
Rezerwat Cisy Staropolskie im. Leona Wyczółkowskiego w Wierzchlesie to najstarszy rezerwat przyrody w Polsce i jeden z najstarszych w Europie. Niepowtarzalny, wręcz mistyczny klimat tzw. świętego gaju przyciągał tysiące odwiedzających. Turystów nie była w stanie zniechęcić nawet niewyobrażalna liczba komarów, które upodobały sobie to miejsce.
Cisy szybko stały się jedną z głównych atrakcji turystycznych Borów Tucholskich. Nie tylko przez wzgląd na wyjątkowy klimat i niezwykle malownicze położenie rezerwatu w sąsiedztwie jeziora Mukrz, ale także z powodu twórczości Leona Wyczółkowskiego. To właśnie on nazywał rezerwat „świętym gajem”, a jego prace – tworzone w Wierzchlesie – podziwiano i w Polsce, i na wystawach zagranicznych. Za sprawą Wyczółkowskiego o tutejszych cisach usłyszał cały świat.
Cis pospolity (Taxus baccata), który jest głównym przedmiotem ochrony w rezerwacie, to niejedyna jego wizytówka. Są nią też kilkusetletnie sosny, niestety w większości już martwe.
Z każdym rokiem rozpad tych ogromnych drzew postępuje. Skutkiem tego jest stale rosnące zagrożenie bezpieczeństwa. To właśnie dlatego w trosce o bezpieczeństwo ludzi, w 2019 roku podjęto decyzję o zamknięciu rezerwatu dla zwiedzających.
10 lipca br. spotkaliśmy się w izbie edukacyjnej we Wierzchlesie z przedstawicielami RDOŚ w Bydgoszczy oraz RDLP w Toruniu aby przedyskutować temat przyszłości rezerwatu
i określić nasze dalsze działania w tym cennym obiekcie przyrodniczym. Wspólnie przyjęliśmy, że konieczne będzie opracowanie ekspertyz aktualnego stanu rezerwatu wraz z proponowanymi kierunkami działań ochronnych. Takie opracowania będą podstawą do aktualizacji planu ochrony rezerwatu.
W oparciu o lustrację terenową wspólnie potwierdziliśmy, że przewracające się potężne drzewa i spadające konary stanowią ogromne zagrożenie. Wyznaczona ścieżka, z której wcześniej korzystali zwiedzający jest w tej chwili niedostępna.
Ewentualne udostępnienie rezerwatu dla zwiedzających wiązałaby się podjęciem zbyt radykalnych działań (cięć), które w sposób nienaturalny zmieniłyby wyjątkowy charakter obiektu. W związku z tym ustaliliśmy, że w obecnej sytuacji prawnej w kwestii bezpieczeństwa nie można udostępniać rezerwatu do zwiedzania a jedyną rozsądną i akceptowalną alternatywą na przyszłość jest zmiana przepisów prawa w tym zakresie.