Asset Publisher
Lasy nadleśnictwa
P9250114.jpg
P4210021.JPG
P7020010.JPG
DSC_0847.jpg
Szczególne znaczenie dla tego terenu nadleśnictwa ma powstały w latach pięćdziesiątych Zalew Koronowski. Utworzyły go spiętrzone, tamą zbudowaną na wysokości Koronowa, wody rzeki Brdy. Otoczony w większości lasami tworzy kilkudziesięcio-kilometrową malowniczą linię brzegową.
Warunki przyrodnicze nadleśnictwa wynikają z jego położenia. Obszar Zamrzenicy należy do III Krainy Przyrodniczo-leśnej Wielkopolsko Pomorskiej w mezoregionach:
- Borów Tucholskich
- Pojezierza Krajeńskiego
- Doliny Brdy
- Wysoczyzny Świeckiej.
Obszar nadleśnictwa leży w dorzeczu Wisły i jej lewych dopływów Brdy oraz Wdy.
Obfituje w niezliczoną ilość dużych i małych zbiorników oraz cieków wodnych nadających niepowtarzalny malowniczy charakter otaczającym lasom.
Wymienić tu można rzeki Ryszka, Sępolenka, Kamionka, Szumionka; jeziora: Zamrzeńskie, Strzyżyny, Rudno, Szpitalne, Mukrz, Bieszewo, Branickie i wiele innych.
Szczególne jednak znaczenie dla tego terenu ma powstały w latach pięćdziesiątych Zalew Koronowski. Utworzyły go spiętrzone, tamą zbudowaną na wysokości Koronowa, wody rzeki Brdy. Otoczony w większości lasami tworzy kilkudziesięcio kilometrową malowniczą linię brzegową. Wywiera niezaprzeczalny wpływ na klimat i ukształtowanie tego obszaru. Przecina niemal w połowie kompleks leśny Obrębu Zamrzenica. Wody zalewu i rzeki Sępolenki są naturalną granicą dzielącą Zamrzenicę i Nadleśnictwo Różanna.
Lesistość terenu w zasięgu administracyjnym nadleśnictwa wynosi 29,6 %.
O charakterze tutejszych lasów decydują warunki siedliskowe. Głównym typem siedliskowym lasu jest Bór świeży odpowiadający lasom sosnowym.
W nierozerwalnym związku z określonymi warunkami siedliskowymi pozostaje skład gatunkowy lasów nadleśnictwa. Gatunkiem zdecydowanie dominującym jest sosna pospolita mająca niewielkie wymagania co do żyzności gleb.
Asset Publisher
Asset Publisher
Rezerwat przyrody Cisy staropolskie
Rezerwat przyrody Cisy staropolskie
DSC_0191.JPG
DSC_0275.JPG
DSC_0199.JPG
DSC_0232.JPG
Jedno z najciekawszych miejsc w Borach Tucholskich. Urzeka swoją tajemniczością, dzikością oraz niepowtarzalnym charakterem, przez co jest jedną z chętniej odwiedzanych atrakcji Borów Tucholskich.
UWAGA!
Nadleśnictwo Zamrzenica z przykrością informuje, że po dokonanej lustracji terenowej części rezerwatu udostępnionej do zwiedzania, stwierdzono występowanie w I piętrze drzewostanu dużej ilości drzew obumarłych i w bardzo słabym stanie zdrowotnym. Wzdłuż wyznaczonej do zwiedzania ścieżki oraz na dojściu do bramy rezerwatu znajdują się drzewa obumarłe, wykazujące oznaki zamierania, pochylone nad ścieżką, powodujące bezpośrednie zagrożenie dla zdrowia i życia osób poruszających się po tej ścieżce. Są to naturalne procesy dojrzewania i zamierania drzewostanu w wieku około 200 lat.
W związku z powyższym teren rezerwatu „Cisy Staropolskie im. Leona Wyczólkowskiego” nie jest udostępniony do zwiedzania!
Rezerwat częściowy i ścisły "Cisy Staropolskie im. Leona Wyczółkowskiego" został utworzony Zarządzeniem Ministra Leśnictwa z dnia 18.06.1956 r. ogłoszonym w Monitorze Polskim Nr 59, poz. 719, z dnia 16.07.1956 r. oraz Zarządzeniem Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 10.04.1978 r. ogłoszonym w Monitorze Polskim Nr 15, poz. 53, z dnia 26.04.1978 r. zmieniającym wcześniejsze zarządzenie. Rezerwat położony jest w centralnej części obrębu Wierzchlas w leśnictwie Rykowisko. Rezerwat "Cisy Staropolskie..." jest najstarszym polskim rezerwatem. Mimo, że formalna ochrona rezerwatowa istnieje tu od roku 1956, to pierwsze wzmianki o ochronie "uroczyska cisowego" pochodzą już z roku 1827. Ogólna powierzchnia rezerwatu wynosi aktualnie 116,90 ha. Rezerwat utworzono w celu zachowania ze względów naukowych i dydaktycznych naturalnego stanowiska cisa, gatunku ustępującego obecnie z naszych lasów, a stanowiącego niegdyś ich stały element składowy. Podstawowym przedmiotem ochrony w omawianym rezerwacie jest cis (Taxus baccata), występujący bardzo licznie, z wieloma starymi i okazałymi egzemplarzami. Liczebność populacji cisów określa się obecnie na ok. 3,5 tys. sztuk, z czego ok. 2,9 tys. okazów żywych.